Wilt u graag thuisblijven en helpen voor uw baby te zorgen, maar bent u bang dat het u allemaal te veel wordt? Denk aan alle verantwoordelijkheid die dat met zich meebrengt – dagopvang, borstvoeding, enz. – de lijst gaat maar door. Toen ik moeder werd, merkte ik dat ik geen werk in de schoonheidsspecialiste kon vinden, dat was al te gek! Dus solliciteerde ik naar zowat alles wat ik kon vinden om te helpen met mijn nieuwe verantwoordelijkheid. Toen mijn zoon geboren was, werd ik gepromoveerd tot werk in het familiebedrijf.
Toen mijn zoon werd geboren, werd mij gevraagd thuis te blijven en te helpen voor hem te zorgen. Ik kwam erachter dat ik niet zo capabel was als moeder. Ik wist dat ik dat niet kon. edum projectmanagement was niet echt leuk. De werklast was overweldigend. Zelfs toen mijn verantwoordelijkheden toenamen, kreeg ik niet genoeg slaap. Dit resulteerde in een depressie die ik alleen van me af kon schudden als ik iets anders kon vinden om te doen.
Toen ik besloot terug te gaan naar school om maatschappelijk werker te worden, wist ik dat ik in staat moest zijn om mezelf te onderwijzen. Ik wist dat ik in staat moest zijn om snel te leren. Zo vond ik mijn ware passie voor hairstyling.
Ik weet dat dit erg dramatisch klinkt, maar is het niet waar? Toen ik uit groep acht kwam, wist ik dat ik er goed in moest zijn. Ik moest kunnen omgaan met klanten, volwassenen en andere dansers. Ik moest in staat zijn om mezelf les te geven. Ik moest de fijne kneepjes leren van swing, polish, live, en beweging. Dit alles moest gedaan worden terwijl ik op school zat.
Zelfs met mijn passie voor dansvoorstellingen, realiseerde ik me dat ik niet alles kon leren wat ik moest leren. Ik moest consulent worden, consultant, en dan choreoloog. Dit was niet iets wat ik ooit eerder had gedaan. In feite was choreologe worden niet iets waar ik zelfs maar aan gedacht had.
Zelfs met mijn nieuw gevonden kennis, was het niet tot ik een baan in de schoonheidsindustrie aannam dat ik alle kneepjes van het vak kon ontdekken. Een van de dingen die ik me snel realiseerde was dat werken in de schoonheidsindustrie een Footloose wereld zou worden. Hoe hard ik ook werkte, ik kon de rest niet voorblijven.
Wat me opviel was dat de meeste mensen niet spraken over de drastische verandering in de manier waarop mensen hun werk benaderden. Niemand vroeg hoe hun klanten het deden met de nieuwe behandelingen en technieken die werden aangeboden. Iedereen had het te druk om aandacht te besteden aan hoe hun nagels eruit kwamen te zien. Ik was gewend me te redden met alleen mijn handen en mijn nagels. Maar toen ik ouder werd, begon ik te beseffen dat ik dat niet meer kon.
Het ding dat deze twee werelden scheidde was tijd. Er was veel werk te doen en niemand werkte samen om het gedaan te krijgen.
lees meer: